Anadolu’da bir tabir vardır.
İstenmeyen, sevilmeyen, saygısız, terbiyesiz bir söz ya da davranış yapan insanlar için söylenir genellikle.
Köpek yavrusuna Anadolu’nun bir çok yerinde enik denir.
Zengin bir dile sahip olan Türkçemizde köpek için “it” kelimesi de kullanılır.
“Köpek yavrusu” demek yerine “it eniği” de denir.
* * *
Mahallede bir köpek var.
Cins bir köpek değil ama iri yapılı bir köpek.
Cüsseli.
Kuyruğu uzun.
Zaman zaman kuyruk kıvrık duruyor ki gittiği yerlerde kendisine denge sağlasın.
Görüntüsü ile rakiplerini ürkütüyor.
Aslında korkak ve ürkek bir it.
Başka bir köpek dişlerini gösterip ona hırladı mı kuyruğunu hafifçe kısıyor.
Bir zaman önce erkeğiyle çiftleşince bir enik doğurdu.
Küçücük bir şey.
İt eniği anasına çekmiş, sürekli ona buna hırlıyor.
Babası olacak it de anasından geri kalır değil.
Üçü bir araya geldiler mi hemen onların yanına başka köpekler de dahil oluyor ve birlikte hırlıyorlar oraya buraya.
İt eniği anasından, babasından güç alınca sürekli etrafına hırlıyor.
Kim “Hoooşt” dese dişlerini gösterip başlıyor havlamaya.
Büyük, küçük demeden havlıyor.
Hatta bazen saldırıyor, dişleyip kaçıyor it eniği.
Biliyor ki anası babası arkasında.
Anası oldukça büyük fakat babası o kadar büyük değil ama sinsi.
Anasını kışkırtan da aslında babası.
O kışkırtmadan yüz bulunca başlıyor saldırganlaşmaya.
Havlıyor, hırlıyor, ısırıyor, parçalıyor it eniği.
Sağdan soldan birileri azıcık üzerine yürümeye kalksa ortalığı velveleye veriyor.
Kimse durduramıyor bu köpek yavrusunu.
Enik etrafa saldırdıkça anası hemen oraya yöneliyor.
Yavrusuna bir şey olmasın diye babası da dikkat kesilip o da başlıyor dişlerini gösterip, onlarla birlikte havlamaya.
İt eniği hırlıyor, anası babası ona destek çıkıp Bremen mızıkacıları gibi başlıyorlar mırıldanmaya, hırlamaya, havlamaya.
Herkesi bıktırdılar.
İt eniği dursa kimsenin bir şey dediği yok ama işte “it” itliğini yapıyor.