Öyle de oldu.
Yüzme ve spor eğitimi için çocuklara gitti.
Araştırdı, yapılabilirliği plânladı, ödenekleri çıkardı ve işi bitirdi.
Okulların bahçelerine havuz yaptı Aktaş.
Yaz mevsimi gelip, okulların tatil olmasıyla ve de havaların anormal şekilde sıcak gitmesiyle Büyükşehir harekete geçmiş.
Bazı okulların bahçelerini ölçmüşler, biçmişler ve havuz yapmaya karar vermişler.
Mevsimlik havuzlar.
Sıcaklardan bunalan çocukların hem spor yapmaları hem yüzme eğitimi almaları ve hem de serinlemeleri için havuz yapmışlar.
Ebeveynler olumlu bakıyor.
Çocuklar sevinçli.
Okullar memnun.
Diğer yerlerdeki çocuklar da o havuzları duyunca, görünce başlamışlar:
“Biz de isteriz, biz de isteriz” demeye.
İsterler tabi.
Osmangazi’de, Kestel’de ve Yıldırım’da da okulların bahçeleri cıvıl cıvıl.
Şen şakrak.
Okul çocukları neşe ile havuzda yüzüp serinlerken diğer yerlerdeki çocuklar baskı yapmaya başlamışlar ailelerine:
“Okul müdürüne söyleyin, bizim okulun bahçesine de havuz yapsınlar...”
“Biz de yüzme eğitimi alalım, yüzelim, serinleyelim, spor yapalım!..” demeye.
Haklılar.
Kıskandılar o okullardaki akranlarını.
Onların da hakkı yüzmeyi öğrenmek, serinlemek.
O havuzları yapanların yüzü ak olsun.
Seneye bu projeyi genişleterek birçok okula havuz yapılmalı.
Mecburen yapılır; yoksa çocuklar Aktaş’ın koltuğunu sallarlar.
O havuzları görünce benim de koşup, havuza atlayıp, serinlemek geliyor içimden.
Çocuklar istemezler mi hiç!
“Yaparsa Alinur Aktaş yapar” demekle haksız mıymışım?
Nasıl, istenirse yapılırmış demek ki!
Atalarımız boşuna dememişler:
“İş bilenin, kılıç kuşananın” diye.